O Tarocie

Dokładnie nie wiadomo skąd się wziął, jakie były jego początki. W Europie pojawił się w XIV wieku i do dziś jest jednym z najpopularniejszych systemów wróżebnych i jeden z ciekawszych, wymagających dużej wiedzy ezoterycznej technik wróżebnych.

Tarot zawsze wzbudzał emocje, intrygował a nawet przerażał. Swoją genezę ma w odległych wiekach. Na jego temat zarówno w przeszłości  powstało wiele mitów i niesamowitych opowieści. Dziś  nadal wywołuje wiele emocji. Niektórzy uważają go za szatański wymysł, inni traktują go jak dobrego przyjaciela. Jedni boją się go inni uwielbiają a jeszcze inni potępiają, nadając mu mistyczną moc, w przekonaniu, że wyrządzi im krzywdę, opęta, sprowadzi nieszczęścia. Wynika to często z niewiedzy, dlatego warto najpierw poznać tarotowy świat, by potem móc wydać opinię

Tymczasem zasięganie rad tarota może być pomocne w wielu sytuacjach życiowych. Energetyka danej talii zależy w dużej mierze od tego kto używa tych kart i z jakimi intencjami do tego podchodzi. Same karty to tylko zwykłe kolorowe kartoniki. Rozwija, uczy, podpowiada rozwiązania, prognozuje wydarzenia, pokazuje fakty takie jakimi są naprawdę. Tym, którzy bez obaw chcą go poznać, stwarza możliwości odkrycia siebie na nowo, rozwinięcia swoich zdolności i możliwości, wskazuje drogę w przyszłość.

Krótko o historii tarota

Alfabet runiczny

Nikt dokładnie nie wie skąd wzięły się runy i jaki jest ich początek. Faktem jest, że pierwsze znaleziska runiczne pochodzą z Danii, które dowodzą tego, że runy są bardzo starym pismem, które było używane jeszcze przed 300 rokiem n.e. 

Alfabet runiczny zwany jest Futharkiem od początkowych liter pierwszych run:

Fehu – Uruz – Thurisaz – Ansuz - Raidho - Kenaz

Jak widać są to znaki proste, o kanciastym wyglądzie, a niektóre z nich przypominają nasze polskie litery. W tej formie łatwiej było je ryć na przykład na kamieniach a poza tym te kształty wysyłają kosmiczną energię, która przyciąga do nas wiele korzystnych sytuacji.

Istnieje kilka alfabetów runicznych. Najczęściej używany jest tzw. Futhark starszy (germański), który składa się z 24 znaków i był najprawdopodobniej używany już w II. n.e. Oprócz tego znany jest Futhark młodszy, (skandynawski) składający się z 16 lub 18 znaków czy armeński Guido von Lista (18 znaków) . Oczywiście należy też wymienić tzw. Runy Wikingów, które posiadały 18 znaków.

Co to są runy

fragment artykułu napisanego dla czasopisma "Adremida"

Co to są runy?

Słowo „runa” znaczy „tajemnica”, „sekret”, „szeptać”. Są to magiczne, pozytywne znaki, pełne światła i wspaniałych energii. Według legendy runy zostały objawione bogowi Odynowi, który pochodził z rodu Azów. Był Bogiem Mądrości, Odwagi, Inspiracji, Wiedzy i Poezji. Poświęcił się, by poznać tajemnice run . Wisiał przez 9 dni i 9 nocy na Świętym Drzewie Yggdrasill, głową w dół, przebity własnym oszczepem, bez jedzenia i napojów. Oprócz siebie poświęcił swoje prawe oko, pochylając się nad studnią wiedzy i mądrości aż w końcu objawiły mu się runy a z nią dawna wiedza.O tym opowiada „Edda poetycka” czyli poemat staronordycki w „Pieśni Odyna”

Wiem zatem,

że wisiałem

na wietrznym drzewie,

przez dziewięć nocy

zraniony własnym oszczepem,

ofiarowany Odynowi,

ja samemu sobie

na tym drewnie,

o którym nikt nie wie

z jakich korzeni

Ono wyrasta

Nie ofiarowali mi

ani jedzenia ani picia,

Schyliłem się ku dołowi,

przyjąłem runy

przyjąłem je wołając;

potem schyliłem się ku dołowi.

„Magia run” Voenix

Runy to przede wszystkim pismo ludów północnej i zachodniej Europy jednak dowody ich istnienia znaleźć można w wielu zakątkach świata. Głównie kojarzą się z Wikingami, gdyż to ten dzielny lud wojowników rozpowszechnił te znaki na większą część Europy. Są różne wersje ich rodowodu. Przypisuje się zarówno runom skandynawskie jak i germańskie pochodzenie.

Alfabet runiczny

fragment artykułu napisanego dla czasopisma "Adremida"